Met deze tentoonstellingen zoeken Marcel en ik niet naar harmonie. Door de werken in een bepaalde combinatie te presenteren willen we hun zeggingskracht tonen. Die kracht die ons nieuwsgierig en ook wat onzeker maakt en uitdaagt nieuwe gedachten over kunst te vormen.
De verwachting van het publiek, van óns, is vaak het bekende of eigenlijk liever, het nèt een beetje andere, zodat wij iets nieuws ervaren dat toch niet al te veel afwijkt van wat we al kenden. We kunnen het plaatsen. We kunnen zeggen: dit is een schilderij, want het is geschilderd met verf op een drager. We kunnen uniciteit waarderen: er is er maar één van of heel weinig, en met de hand gemaakt. We zoeken schoonheid in de kleuren, de vormen, de compositie, het materiaalgebruik.
Beide kunstenaars tonen moed in hun werk. De moed om volstrekt eigen te zijn en te kiezen voor de verbeelding en niet voor de verwachting.
Betty houdt zich bezig met schilderkunst maar klassieke schilderijen maakt ze niet. Barbara drukt haar gedachten uit in getekende beelden maar gebruikt geen papier.
Barbara’s tekeningen zijn gemaakt op een iPhone, met haar vingers. Het zijn geen op zichzelf staande beelden. Het zijn stadia in een teken- kijk- en denkproces dat bijna vier jaar geleden begon, tijdens het luisteren naar de gesproken dagboeken van John Cage.
In haar video ‘The Story of Continuous Drawing’ vertelt Barbara hoe ze leerde te stoppen met piekeren en van het toeval is gaan houden. Toeval is een belangrijke factor in Barbara’s werk. Onverwachte effecten scheppen kansen, aanknopingspunten voor weer een nieuwe start van een reeks beelden. Het proces gaat door. Er is geen eindproduct. Ze zijn nooit gemaakt om op papier te bestaan.
In deze lange doorgaande lijn, elk stadium uitgeprint met hoogwaardige pigmentinkt op uitstekend papier, worden ze tactiel, bijna aaibaar.
Betty maakt werk over schilderkunst, maar ís haar werk nog schilderkunst? Is een plak verf een schilderij, is een witgeverfd doek, aaneen gestikt tot een kubus, nog een schilderij? Gaat het verder dan een schilderij? En wat te zeggen over een kubus van lasdraad?
In Betty’s atelier is het een feest van ordelijk opgestelde, vaak helder gekleurde vormen, die stuk voor stuk met elkaar te maken hebben. Zoals nu hier in deze ruimte, zelfs in dit losse verband vraag je je af of dat geel dat overal terugkomt een ‘rode draad’ genoemd mag worden. Maar Betty’s werk is geen verhaal, de werken verbeelden de vragen die Betty zich stelt terwijl ze haar werk maakt en bekijkt en erover nadenkt. Niet het ántwoord op vragen. Zelf zegt ze, in het filmpje dat Jurjen van der Hoek maakte van het bezoek aan haar atelier: ik ga voorbij aan de orde.
Is het belangrijk, dat je kunst een label kunt geven zoals geometrisch abstract, of: abstract expressionisme? Waardoor wij weten hoe we moeten kijken en hoe we over het werk moeten denken?
Laten we even op het verkeerde been gaan staan, en zelf kijken. Dit werk vraagt erom.
Veel plezier.
Boekje
Kunstlokaal No8 