In haar beste werk toont Ies Schute aan dat zij niet alleen een voortreffelijke, postmoderne illuminator maar ook een fabelachtige verteller is.
In een duotentoonstelling met Carrie Meijer van 1 tot en met 9 februari 2020
Bij de opening van de tentoonstelling van Milly Betten en Jan Loman vertelde Joost van Bodegom, goede vriend van wijlen Jan Loman en oud-burgemeester van Beetsterzwaag, onder andere over de verhouding van Jan Loman tot het landschap en de verbeelding ervan.
Milly Betten gaf ons een inkijkje in haar leven als beeldend kunstenaar. Ze nam ons mee naar haar jeugd en de verschillende periodes in haar werk.
Ze vertelde wat het landschap van het noorden voor haar betekent, de liefde ervoor en de ingrepen in dit landschap, waardoor het is veranderd:
Ik ben opgegroeid in Ferwert met de zeedijk op een paar honderd meter achter ons boerderijtje. Aan de voorkant hadden we zicht op de terp van Hogebeintum, die naast de dijk de enige bobbels in het verder vlakke landschap waren. De zeedijk is er om je te beschermen tegen hoog water. In mijn jeugd was die niet hoog genoeg. Ik was bang voor hoog water. Vorige week was ik naar de Stormruiter in het FEC waar ook de strijd tegen het zeewater werd verbeeld op t Bildt. En welk plan wordt het dan: de bestaande dijk verhogen of een gedeelte gewonnen land erbij inpolderen? Thema’s waar ook Jan Loman mee te maken had.
En over de aard van het schilderij:
Een schilderij staat dus stil. Maar door er enige tijd naar te kijken heb je al beweging gekregen. In mijn werk probeer ik de toeschouwer te verleiden met zijn ogen over het werk te gaan en telkens even te blijven hangen om dan weer verder te gaan.
en haar eigen werk:
Ik ben een landarbeider,
en leg paden aan
en ik graaf wat sloten.
Bevrucht het land
en zaai potelingen.
Ook haal ik er weer wat tussen uit.
En aan het eind van het seizoen
zet ik een huis op de dijk.
bij de opening van de tentoonstelling van Hans Emmelkamp en Wianda Keizer.
Om 12:00 uur heerste nog een serene rust in het Kunstlokaal. Buiten was al duidelijk voelbaar dat dit de eerste warme dag van de lente zou worden. Feestelijk zonlicht bescheen de beelden van Wianda in de tuin.
Om 15:00 uur stroomde de tentoonstellingsruimte vol. Zó vol, dat er bijna geen beeld meer te zien was. Het werk van Hans Emmelkamp aan de wanden was, boven de hoofden, nog wel zichtbaar aanwezig.
Marcel opende de tentoonstelling met de woorden: “Welkom, fijn dat u hier bent. De alternatieven waren legio: het mooie weer had u kunnen weerhouden, de KunstRai trekt, waar bij diverse collega-galeriën werk is te zien van eerdere exposanten van Kunstlokaal №8, zoals Olaf Mooij, Anne Rose Regenboog, Tineke Porck, Marian Bijlenga, Eddy Stikkelorum. Om de hoek, op loopafstand, biedt Loof haar waren. Melklokaal sluit dit weekend met Abma en Bleeker. En vergeet de Ecokathedraal in Mildam niet! Morandi in Museum Belvédère is natuurlijk een gouden greep. Volgende week zullen twee werken van Hans er gehangen worden in één van de kabinetten.
Oprecht noodzakelijk is deze tentoonstelling van Keizer en Emmelkamp. Althans, dat vinden wij. De DERTIGSTE DUO!”
Wianda kreeg het ‘eerste exemplaar’ van het boekje uitgereikt, waarna Hans het ‘tweede eerste exemplaar’ in ontvangst nam.
7 t/m 22 april 2018
Open op zaterdag en zondag van 12:00 tot 18:00 uur, op andere dagen na afspraak.
Oostwold, 1969
Hogeschool voor de Kunsten Constantijn Huygens, Kampen
Woont en werkt in Den Ham
Een verre einder, en een palenrij, de horizon als lijn. Wianda Keizer brengt een waargenomen moment, maar meer nog de gevoelde sfeer, terug tot ruimtelijke beelden. De ervaring wordt concreet in eenvoudige materialen als ijzer, paraffine, as, papier en touw. Door herhaalde, geduldige handelingen ordent ze de verschillende elementen tot installaties, hoge beelden en kleine, sobere objecten in een wisselwerking met de ruimte. Er is niets teveel, ze stellen niets voor. Ze maken dichtregels zichtbaar en stilte ertussen.
Groningen, 1947
Gerrit Rietveld Academie, Amsterdam
Academie Minerva, Groningen
Woont en werkt in Meppel
Afgewogen contrasten, sterke contouren. Ze lijken zo vertrouwd, de vormen die Hans Emmelkamp tegen elkaar zet. Dingen, huiselijk, bijna vast te houden, om te bewaren. Maar wat is het voorwerp, de vorm, en wat is de achtergrond? Het is een zoeken naar harmonie, die met minimale middelen wordt bereikt. Vorm en tegenvorm vinden elkaar. Figuratie en abstractie, organische componenten en constructie gaan een bijna vanzelfsprekende relatie aan. Er is geen conflict, er is samenklank, en stilte.
Kunstlokaal No8 