Gehakt!

Geplaatst op door marcelnprins

Beste collega-kunstgenieters, Welkom. Beste collega-kunstverzamelaars, de afwezige Ingrid Blans in het bijzonder; op haar voorspraak neem ik deze spreekbeurt waar. Beste collega-galeristen Griet en André, beste collega-kunstenaars Ine en Jantien.

GEHAKT!

Gehakt wordt er in kunstenland. Niet alleen op woensdag, maar elke dag, het gehele jaar.
Op open-atelierroutes en kunstbraderieën ontmoet je ontelbaar veel hakkers en vooral steensnijders. Een goedbedoelde therapeutische bezigheid met veelal droevige resultaten.
Een geslaagde strak vloeiende vorm is zo eenvoudig nog niet te verwezenlijken.
Kijk naar eens goed naar een paprika; daar is een evolutie en een berg veredeling aan voorafgegaan. Ga er maar aanstaan. Zo’n amorf mineraal gewicht.
De kathedralenbouwers wisten van wanten.
Zelf heb ik het jaar na afstuderen aan de academie met beitels en kloppers de steigers beklommen in Dordrecht en Den Haag om 16de-eeuwse, en neo-neo-klassieke laat negentiende-eeuwse gevelornamenten te restaureren of te vervangen. Hard graniet en kalkzandsteen. Een langzaam proces. Wegen, voelen, kijken. Elke klap moet raak zijn.
En dat is wat Jantien Kahn kan: Ráken!
Met een stevig vocabulaire spreken haar beelden heldere taal.
Haar vormen zijn nooit slap. In haar eigen woorden: ‘De spanning van het naar buiten brengen wat van binnen zit, vrij te maken wat verborgen is, hardheid met zachtheid en kracht met kwetsbaarheid te verbinden.’

‘Natuur zal kunst nooit blijvend evenaren.’ aldus Michelangelo Buonarroti
Bezie nou eens zo’n avocado met die diepzwarte huid, het zachte vlees en de harde kern.
Je moet kijken, kijken en nog eens kijken.

‘Ik droomde, dat ik langzaam leefde ….
langzamer dan de oudste steen.’
De eerste regels uit het gedicht ‘Tijd’ van M. Vasalis, wier gedichten Ine van den Heuvel inspireerden tot een reeks werken.

Terwijl Jantien wegneemt, bouwt Ine haar beelden laag voor laag. Op zware lithostenen, Solnhofener kalkzandsteen om precies te zijn, tekent zij in touche de eerste fase die ze vervolgens drukt op geschept papier. Dan volgt een hoogdruk van verweerde zinken platen, soms gevolgd door fotoprints op rijstpapier en completeert dat met gezeefdrukte teksten en tekens. En steeds voegt zij betekenissen toe.
De aarde, de grond, de klei, de plaats: daaruit trekt Ine, na diepgravend onderzoek, haar conclusies. Met de schriftuur van het landschap dat een historische betekenis heeft. Sporen van vervlogen tijden getoonzet met het handschrift van een dichter.
Ik mocht afgelopen woensdag over de schouder van de meesterinrichter even meegenieten van de totstandkoming van de symbiose van werken. De stenen werden verankerd in het landschap van deze prachtige expositie. Nu de puntjes op de i zijn gezet is het volop genieten.

Marcel Prins ter gelegenheid van de opening van de tentoonstelling van Jantien Kahn en Ine van den Heuvel in De Galerij IJhorst, 27 augustus 2016.

Dat harde water dat steen tot zachte vorm masseert

Geplaatst op door Birgit Speulman

Vanmiddag openden we de tentoonstelling van Nies de Vuijst en Sytske de Jong. Aandachtig bekeken de kunstenaars elkaars werk en de inrichting van de ruimte. De combinatie van werken oogstte veel lof bij de bezoekers.

Nies de Vuijst, Drieluik, , Zonder titel, acryl op linnen, 50 x 40 cm elk
Sytske de Jong, Springstone, 45 x 25 cm.
Sytske de Jong, Karamelalbast, 20 x 40 cm.
Nies de Vuijst, Zonder titel, acryl op linnen, 140 x 100 cm.

Uit het openingswoord van Marcel
Wanneer wij weer eens Den Haag aandoen moeten we altijd even naar zee: dat harde water dat steen tot zachte vorm masseert.
Voor u, beste bezoekers van Kunstlokaal №8, hebben wij deze keer een Jubbegaster tuin aangelegd. ‘Jubbega’, veel westerlingen klinkt dat Japans en vooral vèr in de oren.
We tonen het samenspel van elementaire delen: vast en vloeibaar. Als Yin en Yang.
De beelden van Sytske weten krachtig en kwetsbaar te raken. De doeken van Nies maken het wassende water tastbaar.
Wij wensen u een fijne meditatieve wandeling.
U kunt de lentesfeer nog vervolmaken door her en der wat ‘kersenbloesemblaadjes’ rond te strooien.