De tentoonstelling Oprecht en Noodzakelijk is bijna klaar voor bezoek.
Wianda Keizer en Hans Emmelkamp brachten eensgezind werk na werk naar binnen. ‘Wat is het veel!’ dacht ik. Overal stonden beelden van Wianda, langs de wanden rijen lijsten en panelen van Hans. Het meeste vers uit het atelier, net droog. Het lijkt dan veel te veel, of het nooit kan passen. Maar langzaamaan ontstond een structuur, een ‘verhaal’.
Alle werken hebben een mooie plek gekregen, de collages en schilderijen van Hans Emmelkamp naast de beelden van Wianda Keizer. Ze passen bij elkaar.
Wat na goed kijken opvalt is het materiaalgebruik. Beide kunstenaars werken met materiaal dat niet voor de hand ligt en wel gemakkelijk bij de hand is. Ik zag precies hetzelfde bakpapier in een collage van Hans en in een klein object van Wianda. Veel van Wianda’s beelden zijn opgebouwd uit smalle segmenten, stuk voor stuk bijeengebonden met draad of touw. De losse eindjes aan de knopen accentueren het ritme in het beeld. In Hans’ werk heeft figuratie bijna plaatsgemaakt voor abstractie. Alleen de schouder van een vaas, de ronding van een kom, tot vlakke vorm teruggebracht. In afgewogen, genuanceerde kleurstellingen.
Als ik rondkijk in de tentoonstelling, zijn het de smalle donkere lijnen die opvallen. Ze gaan in vormen over of omvatten die vormen, ze grenzen niet af. Zowel in de ruimte als in het platte vlak. Ik houd van de rust die van het werk uitgaat, het onnadrukkelijke, de concentratie waarmee het moet zijn gemaakt. Deze kunst schreeuwt niet, ze ís.
Kunstlokaal No8 